Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1237

 — Kto pan jesteś?
 — Eh do licha! ja... czy nie poznajesz mię? — odrzekł Bamboche idąc daléj.
 — Ale co za ja?
 — Eh! do pioruna! kapitan Bambochio.
 — Ah! przepraszam, po tysiąc razy przepraszam pana kapitana, nie poznałem, — z pokorném uszanowaniem rzekł odźwierny, co mię przekonało że mój przyjaciel używa pewnéj powagi w tym domu.
 Uprzedzając pytanie które z kolei odźwierny miał mi zadać rzekłem mu:
 — Ja należę do pana kapitana.
 — Bardzo dobrze mój chłopcze, — powiedział odźwierny. Potém coś sobie przypominając szybko wybiegł z budki i wołał do będącego już na schodach Bambocha:
 — Zapomniałem oświadczyć panu kapitanowi, że pan major trzy razy przychodził.
 — Niech go djabli wezmą razem z tobą! — odparł Bamboche nie zatrzymując się.
 — U pana kapitana zawsze dowcip na pogotowiu, — rzekł odźwierny, jak się zdaje przywykły do grubiańskiego obejścia mojego przyjaciela — i bynajmniéj się niém nieurażający.
 Bamboche zatrzymał się w sieni drugiego piętra; weszliśmy do jego mieszkania. Mała lampka świe-