Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1307

pałacu który miał budować, zajmował większą cześć jego.
 Nigdy nie widziałem Baltazara tak poważnym, tak smutnym. Skoro mię spostrzegł rzekł przychylnie:
 — Ah! jesteś Marcinie?
 — Panie, — odpowiedziałem zakłopotany, — przebacz... że... wczoraj... uchybiłem...
 — Dajmy temu pokój Marcinie... już nie mam prawa łajać cię, mój ty biédny jednodniowy sługo... wyjeżdżam...
 — Pan wyjeżdżasz? — mimowolnie zawołałem i dodałem wnet:
 — A pan hrabia de Mareuil... pański przyjaciel?...
 — Mój przyjaciel... powtórzył poeta z goryczą prawie wymawiając te słowa — mój przyjaciel?... zostaje tutaj... będzie tu mieszkał: bo mu się hotel i cyrkuł podobały.
 — A... pan?...
 — Ja, mój chłopcze... ja jakiś czas na wsi zabawię...
 Bez wątpienia poeta nagle i dla ważnéj przyczyny zerwać musiał z Robertem de Mareuil.
 Po dosyć długiém milczeniu, Baltazar wydobył jakiś papiér z pularesu i rzekł mi: „Winienem ci, mój chłopcze, około sześćdziesięciu franków za rozmaite kommissa... bo pojmujesz zapewne że płaca