Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1393

 — Dawała mi znaki, nie wiedziałem że szalona... byłem prawie pijany... ale zkądże wiesz o tém?...
 — Ah! to okropność!!
 — Już się stało... — głucho odparł Bamboche; dwa tygodnie temu znowu widziałem ową kobiétę... zawsze waryatkę... udało mi się porwać jéj dziecię... moję małą córeczkę... nie mam ani szeląga... dla niéj więc kradnę...
 — Taki chéb... dla twojéj córki... o nigdy!
 — Nie mam w czém wybiérać.
 — Jak to?...
 — Nie mam.
 — Idź do wojska... mój pan będzie pamiętał o twojéj córce... przysięgam ci... i nad tobą również będzie miał litość... ale nie nad złodziejem...
 — Mam pieniądze... to pewniejsza... i nie oddam ich.
 — Mimo mojej prośby?
 — Tak jest.
 — Mimo mojéj przyjaźni?
 — Tak jest.
 — Mimo... mnie... brata, — stłumionym głosem rzekłem, biorąc go za rękę i mimo woli łzami się zalewając.
 Bamboche zadrżał, wahał się przez chwilę, poczém rzekł.
 — Otóż tak... mimo ciebie.
 — A więc zabij mię raczéj!