Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1395

 — Marcinie...
 — Wezmą mię zatém za złodzieja... byłem ci winien wdzięczność, teraz dług ten spłacam... idź precz.
 — Marcinie... ty mną pogardzasz...
 — Pan mój obudzić się może... idź precz!!
 — Posłuchaj mię...
 — Czy chcesz zgubić nas obu?... idź precz, jużeśmy się skwitowali!!
 — Sądzisz więc żem już zupełnie podły! — zawołał Bamboche rzucając mi pod nogi skradzioną paczkę bankocetli.
 Chciałem paść w objęcia przyjaciela dziecinnych lat moich, wtém nagle dało się słyszéć nad nami głuche, szybkie bieganie po pokoju mojego pana, jakby doktór kogoś gonił, i wnet usłyszeliśmy silny krzyk:
 — Złodziéj!... złodziéj!
 To słysząc, zawołałem:
 — A więc Bambochu! ty nie sam byłeś?
 — Nie... kaléka bez nóg został na górze... dla napełnienia swoich kieszeni...
 — Kaléka bez nóg?
 — Jemu to wskazano to miejsce.
 — Kto mu wskazał?
 — Służący, którego zastępujesz.
 Wtedy dopiéro pojąłem znaczenie planu, który znalazłem w biurku mojém.