Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1495

 — A jaki brudny! — powiedziała pani Lambert. Bo nic nie ujdzie przed naszém okiem... O ho! gdyby świat wiedział to co my wiemy, wybaczyłby trzeciéj części żon które mają kochanków.
 — Ja im zawsze najpiérwsza wybaczam, — rzekła Astarté — u takich pań najlepiéj służyć... bo wówczas takie łagodne... takie czułe!... A u ciebie Izabello co nowego słychać?
 — O! u nas — odpowiedziała garderobiana pani Wilson, — zawsze wesołość, pustota: oddaje się dzień dobry i dobranoc ojcu Wilson, który z biur swoich nigdy nosa nie wytyka... uwielbia się aniołka córeczkę... i nic więcéj.
 — Dziwna rzecz, — powiedziała Astarté.
 — Dosyć powiedzieć, — wtrącił Leporello, — że u mojego pana nigdy nie słyszałem o pani Wilson, a Bogu wiadomo jak tam ubierają światowe kobiéty.
 — Może właśnie dlatego że ci panowie najwięcéj ich rozbierają — rzekła Astarté.
 — Brawo! — krzyknął Leporello.
 — A tu? — dodała Astarté spojrzeniem badając pokojówkę Reginy.
 Z niepojętą boleścią czekałem na odpowiedź Julii, która natychmiast odrzekła:
 — Ale gdzież jest ojciec Ludwik?
 Był to stary pokojowiec księcia. Wszystkie spojrzenia skierowały się ku miejscu które zajmował