Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1509

 Melchior również zakłopotany no widok wlokącego — się zaledwie pana, nakazujące po cichu powtórzył:
 — Odejdź... odejdź!
 Czekałem jednak i usłyszałem jak baron postrzegając mię spytał:
 — Melchiorze... co to za człowiek?
 — Ale odejdźże! — jeszcze ciszéj powtórzył mi mulat.
 A potém odwracając się do pana, rzekł mu tonem czułego wyrzutu:
 — Wróć się pan, panie baronie... Taki zimny poranek... Chodź pan... chodź pan.
 I chciał uprowadzić barona który machinalnie się opierał; wtem zbliżywszy się, rzekłem głośno do puna de Noirlieu:
 — Przychodzę od księżny de Montbar, dowiedziéć się o zdrowie pana barona.
 Ojciec Reginy zadrżał. Na twarzy jego wyczytałem gwałtownie powstrzymaną wewnętrzną walkę; polem wracając się, podczas gdy mulat ciskał na mnie gniewne spojrzenia, spytał mię widocznie wzruszony:
 — Jakże się ma moja córka?
 — Księżna pani ciągle cierpiąca, panie baronie.
 — Regina cierpiąca? — zawołał starzec.
 A patrząc na Melchiora zdziwiony i niedowierzający dodał: