Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1522

ły otwarte, słyszałem grzmiący głos kapitana Just mówiącego do mniemanéj choréj:
 — Powiadam ci że księżna de Montbar jest tutaj...
 — Niestety! mój dobry panie... — płaczliwie odpowiedziała kobiéta, — zapewniam pana, że jéj tu nie ma...
 — Jest... schwytałaś ją w sidła... nędznico!
 — Niech niebo skarżę moje dziécię, które tu pan widzisz, jeżeli wiem co odemnie chcesz, łaskawy panie.
 — Panie, nie czyń nic złego mojéj mamie, — zawołało dziecię płaczliwie.
 — Gdzie księżna? — okropnym głosem wrzasnął kapitan, zapewnie gwałtownie wstrząsając tą obłudną kobiétą, bo przestraszona rzekła:
 — Łaski! łaski!... pan mi rękę złamiesz!
 — Mamo!... o! mamo! — wołało dziecię.
 — Mój Boże! widzisz pan przecie że mamy tylko te dwie nędzne izby... — powiedziała kobiéta — gdzież więc podziałybyśmy księżnę?...
 Nagle doszły mię głuche, słumione krzyki pochodzące z pokoju przyległego izbie w któréj leżała mniemana chora, z pokoju jak domyślałem się zamaskowanego.
 Był to głos Reginy; wołała:
 — Pomocy! — pomocy!