Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1530

 — Trochę... mościa księżno.
 — Czy możesz... bez wielkiego bólu... odbyć kilka kursów powozem?
 — Mogę, mościa księżno...
 A gdy widocznie zakłopotana wahała się, rzekłem:
 — Nie mogłem uwiadomić dzisiaj rano księżny pani, żem widział pana barona de Noirlieu.
 — Widziałeś mojego ojca? — zawołała zdziwiona. — Widziałeś go?...
 — Tak jest, mościa księżno.
 I opowiedziałem jéj moje spotkanie z baronem i Melchiorem.
 Regina starała się ukrywać wzruszenie, gdym jéj opowiadał z jakiém zajęciem ojciec zrazu wypytywał mię o nią, dostrzegłem jednak w jéj oku łzy szczęścia; jej twarz zmartwiona, na chwilę rozjaśniła się. Wtém spojrzała na zegar, zadrżała i znowu ponura, niespokojna, zawołała:
 — Piérwsza godzina... dla Boga!... już...
 Myśliła zapewne o pojedynku kapitana Just.
 I nie bez kłopotu wymawiając szybko i dobitnie każde słowo:
 — Doktór Clément, rzekła, umieścił cię u mnie... ja go szanowałam jak ojca...
 Nieszczęśliwa wszelkich sił dobywała aby ukryć niespokojność i wzruszenie głosu.