Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1535

 — Ależ panie...
 — Ależ panie, — stale powtórzył kapitan Just... Chciej pan przynajmniéj naradzić się z panem Duriveau względem warunku, który zakładam.
 — Słusznie, słusznie, — rzekli świadkowie.
 I wyszli.
 W pięć minut później wrócili z hrabią Duriveau.
 — Czy pan hrabia zezwala? — spytał kapitan.
 — Zezwala, potwierdzająco odpowiedział jeden świadek.
 — Raczcie panowie pofatygować się tutaj, — rzekł kapitan do świadków hrabiego i do swoich.
 Pan Duriveau pozostał sam na sam z adwokatem.
 Był to człowiek małego wzrostu, spokojnéj i szyderczéj miny; nosił niebieskie okulary i trzymał pod pachą grubą księgę o różnokolorowych brzegach. Z wszelką grzecznością dał znak panu Duriveau aby usiadł.
 — Z kimże mam zaszczyt mówić? spytał hrabia.
 — Z adwokatem Dupont.
 — Z panem Dupont... adwokatem? — dumnie rzekł zdziwiony pan Duriveau — cóż to ma znaczyć? po co tu adwokat?
 — Aby wykonał swój obowiązek, mój panie.
 — Obowiązek? Ab! to chyba żart.
 — Czy pan znasz 322 artykuł kodexu kryminalnego? spytał prawnik.