Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1571

 Wszelkiemi siłami pragnąłem odgadnąć wrażenia jakich doznał Just po rozmowie z Reginą... Ale on sam oszczędził mi zachodów w tym względzie, bo ludzie charakteru kapitana rzadko usiłują, a nawet nie są zdolni ukryć swego wzruszenia... Rysy kapitana gdy wyszedł od Reginy wyrażały głębokie, bolesne politowanie; nie mógł wstrzymać się od westchnienia, gdy mówił do mnie:
 — Bądź zdrów... Marcinie.
 Słowa bądź zdrów wyrzekł tak szczególnym tonem, że upoważniony dawniejszym pobytem w domu jego ojca, spytałem:
 — Ale przynajmniéj panie Just, wkrótce się zobaczymy?
 Smutnie wstrząsnął głową i odpowiedział:
 — O! nie, nie tak prędko.
 — Jakto panie Just?
 — Jutro wyjeżdżam do Metz dla połączenia się z pułkiem.
 — Co?... tak spieszno panie Just?
 — Tak jest... Ale słuchajno Marcinie; wiész że możesz liczyć na mnie jak niegdyś na mojego ojca, w jakiémkolwiek bądź znajdziesz się kiedy położeniu pamiętaj o tém.
 — Nigdy nie zapomnę łask ojca pańskiego i twoich panie Just.
 — Zresztą spodziewam się, że ci tutaj dobrze? — spytał.