Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1602

 Szczęście czyni go tak serdecznym! pomyśliłem. I na głos dodałem:
 — Zbyt pan jesteś łaskaw, panie Just.
 — Ale co ci jest? żeś tak blady, zmieniony kochany Marcinie; czyś chorował po moim wyjeździe?
 — Nie panie Just... zdrów jestem, ale jak to panu wiadomo, są dni... w których człowiek mniéj dobrze wygląda.
 — Spodziewam się żeś kontent z twojéj służby?
 — Tak jest panie Just.
 — Tém lepiéj... czy księżna w domu?
 — W domu panie.
 Chciałem powiedzieć nie; było to głupio... lecz szczęście tego człowieka oburzało mię.
 Poprzedziłem kapitana i oznajmiłem go Reginie.
 Żywo postąpił ku niéj. Ona podała mu rękę: potém widząc że nieruchomy stoję na progu, spojrzała na mnie zdziwiona, mówiąc:
 — Dobrze... dobrze...
 Just także się ku mnie obrócił...
 Zrozumiałem jak niedorzeczną byłaby moja dłuższa tam obecność, wyszedłem więc z zazdrością i wściekłością w sercu.
 Nagle przywołał mię głos księżny:
 — Marcinie, odsuń firanki u drzwi, tu tak gorąco że trzeba wpuścić trochę powietrza z salonu.