Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1633

 — Ale... spojrzyjno Hieronimie.
 I obróciła go ku mnie.
 — Ah! do pioruna! a to co takiego! — w tył się cofając zawołał Hieronim.
 — Dzień dobry Hieronimie, — rzekłem wcale nawet nie zmieniając głosu; — dzień dobry mój zuchu, jakże się miewasz?
 — Czekajno... czekaj... rzekł Hieronim przystępując do mnie, i z tak blizka mi się przypatrując, iż czułem jego oddech.
 — Kto to u djabła być może?
 — Jakto Hieronimie, i ty nie poznajesz mię... przyjacielu? spojrzyjno dobrze.
 — Do licha wszak patrzę dość z blizka; ale niech mię djabli porwą jeżeli czego dojść mogę, tyle tych czarnych kół, białvch linij i czerwonych krések, że się aż w oczach miga... jakby człowiek w ogień patrzył.
 — No, a spojrzyjże z boku.
 — Z boku czy wprost, niech mię piorun trzaśnie jeżeli się cokolwiek domyślam.
 — Doprawdy?...
 — O! doprawdy.
 — A mojego głosu, czy także nie poznajesz? przypomnijno sobie.
 — Jakże u licha chcesz żebym poznał głos, kiedy twarzy nie znam... gdyby własna moja żona tak