Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1639

 Płaszczem otulony, wyjrzałem przez okno w drzwiczkach; jak spodziewałem się, przy tym domu stał fiakr.
 Hieronim zsiadł z kozła. Czas jakiś przechadzał się po chodniku gwiżdżąc coś pod nosem, wreszcie zbliżył się do swojego kolegi i zawiązał z nim rozmowę.
 W dziesięć minut późniéj, usłyszałem otwieranie bramy i głos księcia wołającego:
 — Hola!... woźnico!
 Wkrótce Hieronim przybiegł do drzwiczek i rzekł mi:
 — Pierrot już wsiadł... aleś się omylił.
 — Jakto?
 — On nie jest niebieski tak jak ty!
 — Nie jest niebieski?
 — Tak niebieski... ale pijany... eh!... eh!
 — Doprawdy? — pijany... jesteś tego pewien?... niespokojnie spytałem Hieronima.
 — Tak mi się coś zdaje... ale daléj w drogę! bo oto kolega odbija od brzegu... wszak z blizka mam za nim zdążać?
 — Ani na chwilę nie spuszczaj go z oka, — zawołałem. A jeżeli stracisz ślad jego, wszystko będzie chybione!
 — Nie turbuj się. Tył jego powozu posłuży moim koniom za żłób.
 Hieronim zaciął konie i ruszyliśmy co żywo.