Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1647

nego, i przybierając nieokrzesaną mowę miejscowych gości, rzekłem poufale klepiąc mego pana po ramieniu:
 — A cóż to! u tysiąca piorunów! czy się tu pije nie zapraszając nikogo?
 Pan de Montbar nagle podnosząc głowę, spojrzał na mnie dumnie, zdziwiony i zagniewany.
 — I cóż tak się na mnie gapisz? — dodałem śmiało patrząc mu w oczy, — powiadam ci stary kolego, że nie mogę znieść kiedy kto sam pije...
 — W rzeczy saméj... masz słuszność — odparł książę, a gniéw jego ustąpił udanéj i cierpkiéj wesołości, — nudna rzecz pić samemu... Wreszcie, dla tego samego już żeś się tak szkaradnie umalował, kupię ci butelkę; każ sobie podać szklankę...i trąćmy.
 — I owszem... garson, szklanki!
 — Oto jest.
 — No! jakże? czy dobrze się tu bawisz? — spytał mię książę po niejakiéj przerwie, — czyś wesół?
 — A ty stary bawisz się?
 — Do licha! — odparł książę, — widać że się bawię kiedy tu jestem.
 — To nie dowodzi nic.
 — Bah! — Przecież zawsze gdzieś bywamy dla zabicia czasu.
 — No, to po cóż tam bywać?