Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1648

 — A po co się upijamy? mój stary? pewno że nie dla wódki lub wina, które pijąc sam szatan nawet krztusi się.
 — Ah! to na cóż upijać się!
 — Eh! do milion djabłów! aby zapomniéć, aby zagłuszyć... to co nas gryzie...
 — Ah! — z widoczném zajęciem i smutkiem powiedział książę, — ah! ty pijesz abyś się zagłuszył... abyś zapomniał?...
 — Bah! cały tydzień włóczę za sobą moję biedę... a kiedy piję jestem sobie pan, jak powiada piosnka, a potém... tobie... stary przyjacielu... to takie rzeczy wyznać można...
 — Twój przyjaciel?
 — Znajomy... jeżeli wolisz.
 — Ah! ty znasz mię?
 — Tak, prawie jakbym cię wychował.
 Książę wzruszył ramionami i mówił daléj:
 — No! obaczmy... co możesz powiedziéć...przyjacielowi... skoro utrzymujesz że jesteś moim przyjacielem!
 — Mój stary... mnie serce boli.
 Książę wybuchł szyderczym śmiechem i rzekł:
 — Serce boli? ciebie? to musi być bardzo ciekawe, opowiedzno mi to.
 — Wystaw sobie... mój stary... że mam żonę...
 — Tam do djabła!...
 — Otóż!... mój kochany... moja żona...