Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1649

 — No! co twoja żona?
 — Zdaje się że mi przyprawia rogi... że się kocha w innym...
 — Doprawdy? — powiedział książę i twarz jego zachmurzyła się. bolesny uśmiéch osiadł mu na ustach, — doprawdy? biedny chłopcze!... twoja żona... tyle boleści zadaje twojemu sercu?
 — I do tego bardzo ładna żona!...
 — Takie zawsze najgorsze... Ale czyś pewny tego?
 — Aż nadto pewny, mój stary... ona kocha... milionera...
 — Milionera?
 — Wojskowego, inżeniera...
 Książę zadrżał, poczerwieniał, ale wstrzymał się.
 — Człowieka przystojnego... pięć stóp sześć cali, a gdybyś widział jego mundur, mój stary... bo w mundurze... to on szczególniéj...
 — Dobrze, dobrze... opryskliwie rzekł pan de Montbar, pięścią w stół uderzając, — ale dosyć tego.
 — Nieprawdaż, mój stary... że to bardzo przykro... kiedy własna żona... jeszcze do tego przystojna...
 — Eh! co mię tam obchodzi... twoja żono? — niecierpliwie odparł książę.
 — Mimo to, — nie zważając na przerwę mojego pana ciągnąłem daléj, — trzeba być sprawiedliwym... prawo jest za moją żoną...