Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1663

 — Ha! podli, i wy pozwolicie aby strojnisie bili i mordowali wasze kobiéty... tak jest, on mię bił... on mię nazwał pijaną...
 — To on sam pijak.
 — Poczekaj-no kochanku, — rzekł jakiś dziki, który podburzony krzykami téj megery, wszedł na dwa schody i tam stanął jeszcze namyślając się, — obaczę ja twoję skórę, mój ty strojnisiu.
 — To jakiś szpieg, — rzekł drugi.
 — Tak, tak, to szpieg... — zawołało kilka głosów.
 — Inaczéj... onby tu nie przyszedł...
 — Ah! czekajno łotrze!
 — Precz z nim!
 — Trzeba go potargać! podrzeć na kawałki!
 — Ale ich tu dwóch... tych strojnisiów, — zawołał jakiś głos, — drugi pierrot ma także drążek w ręku...
 — Trzeba im temi drążkami pozatykać gardła...
 — Hej... hej! żandarmi!...
 — Co nas tam żandarmi obchodzą?... ścieśnijcie szeregi... — rzekł dziki, — a ręczę że wnet nie pozostanie już ani siadu... obu tych strojnisiów...
 — Bądź pan gotów, — po cichu rzekłem do księcia, — nadeszła chwila działania; za najpiérwszym zamachem naśladuj mię.
 — Ah! panie... ileż zniewag znosić muszę, — szepnął pan de Montbar blady z wściekłości, lecz pełen energii i odwagi.