Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1670

 Powóz ruszył szybko.
 — Teraz, panie markizie, — żywo rzekł książę, kiedy przez nieostrożność woźnicy znam przynajmniéj pański tytuł, mam nadzieję, że mi pan dłużéj nazwiska swego ukrywać nie będziesz.
 — Panie, — odpowiedziałem, — najprzód chciejmy pomówić z sobą na seryo... i o rzeczy zbyt ważnéj... — Tak jest!... na seryo i o rzeczy zbyt ważnéj! — zawołał.
 — W takim razie, racz mię pan kilka chwil bez przerwy posłuchać, bobyśmy tracili czas zbyt drogi.
 — Mów pan, słucham.
 — Jesteś pan... najnieszczęśliwszym z ludzi...
 — To rzecz niesłychana! — zrywając się ze swojego miejsca zawołał książę, — teraz nawet litość! no... niech i tak będzie... przyrzekłem milczéć... aż do dna zatém wychylę kielich goryczy.
 Potém dodał cierpko:
 — Pobudzić do litości... ha!!
 — Nie panie, to nie litość, ale szczere współczucie...
 — I czemuż winienem to tak szacowne współczucie? — spytał szyderczo rozdrażniony książę.
 — Pańskim nieszczęściom!
 — Moim nieszczęściom?
 — Tak jest, pańskim nieszczęściom i do tego okrutnym: Pan zawsze namiętnie kochasz panią