Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1714

 — Co panu jest?... panie baronie? zawołał Melchior podbiegając do swojego pana.
 I ciskając na mnie wściekłe spojrzenia, dodał:
 — Patrz nędzniku, coś zrobił...
 — Sądzę że nic złego panie Melchiorze, — odpowiedziałem, — przeciwnie...
 W rzeczy saméj skoro przeminęło piérwsze wrażenie, starzec wstał prosto, postąpił pewnym krokiem, i bynajmniéj nie skołatany troską, jaką w nim dotąd dostrzegałem, rzekł do Melchiora:
 — Żywo... daj mi kapelusz... i płaszcz.
 — Ja kto! — odparł zdumiały Melchior, — pan baron chce...
 Ale pan de Noirlieu nie odpowiadając rzekł mi:
 — Powóz mojéj córki... — i na chwilę zatrzymał się na tym wyrazie jakby wymawiając go najwyższego doznawał szczęścia.
 — Powóz mojéj córki czeka? — powtórzył.
 — Tak jest, panie baronie.
 — A moja córka... w domu?
 — Tak jest, panie baronie.
 — Choćby jéj nie było to zaczekam, — rzekł sam do siebie... Jedźmy...
 A potém obracając się do Melchiora, dodał:
 — I cóż! kapelusz? płaszcz?
 — Jakto! — rzekł mulat, — pan baron chce w szlafroku...