Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1736

 — Czy moja corka w domu? — spytał mię pan de Noirlieu.
 — Tak jest, panie baronie, — odpowiedziałem, zważając że najmniejsze wahanie się z mojéj strony przy dosyć dziwnéj obecności Justa u księżny o téj porze (już była blizko ósma wieczorem), mogłoby wzniecić w panu de Noirlieu nader szkodliwe podejrzenia.
 Aby więc obudzić uwagę Reginy, o ile można najgłośniéj otworzyłem drzwi od salonu, poprzedziłem barona, i nim wszedłem do gabinetu kaszlnąłem kilka razy.
 Dzięki tym ostrożnościom, gdy podniosłem firanki, zastałem Reginę i Justa na pozór spokojnych i ceremonialnych.
 Księżna rzekła mi żywo i surowo?
 — Zabroniłam ci...
 — Pan baron de Noirlieu... szpiesznie odpowiedziałem przerywając Reginie.
 — Mój ojciec!... zawołała.
 Potém rzekła po cichu do Justa.
 — Zapomnieliśmy o nim... Ah! to nasza kara...
 W chwili gdy księżna tych słów domawiała, pan de Noirlieu wszedł.
 Naprzód przystąpił do córki, czule ją pokilkakroć ucałował i rzekł:
 — Moje dziécię... przybywam znowu. Cóż chcesz! tylko cię parę godzin z rana widziałem.