Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1738

 Prawie jednocześnie pan de Noirlieu, mówiąc o kapitanie Clément, rzekł do córki:
 — Bardzo miły człowiek.
 Just szybko przeszedł koło mnie, zadumany nie postrzegł mię zapewne.
 Poszedłem za nimi.
 W przedpokoju zatrzymał się i niby kogoś szukał spojrzeniem.
 Usłyszawszy łoskot zamykanych przezemnie drzwi, obrócił się i rzekł mi:
 — Ah! jesteś Marcinie;.. Szukałem cię.
 A po chwilowéj przerwie dodał:
 — Słuchajno, czy masz tu na czém pisać? Zapomniałem... zostawić pani de Montbor... adres któdego żądała... a nie chcę wracać, abym jéj nie przeszkodził w rozmowie z panem de Noirlieu;
 — Oto jest co pan żądasz, panie Just, — rzekłem.
 I pokazałem mu na moim stole papier, kałamarz i pióro przeznaczone dla osób, które przybywając niekiedy do księżny zapisują się w przeznaczoną na ten cel książkę.
 Just, niesiadając... na prędce napisał kilka słów...
 Dla przyzwoitości cofnąłem się na bok, lecz bacznie nań zważałem i dostrzegłem że łza na papiér spadła.