Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1801

kłam mu, — ale pan mi wierzyć nie chciałeś. „Teraz już wierzę, — odpowiedział; i wiém z pewnością że Baskina nie ma kochanka. Dlatego też nie rozpaczam, bo nakoniec ona mię kochać musi... Niepodobna aby się oparła tysiącznym ofiarom jakie już uczyniłem i jeszcze uczynię, nim nawet o nich zamarzy, a to wszystko jedynie w nadziei zyskania jéj miłości.“ — Przysięgam ci Leporello, że istotnie żałowałam tego biédnego markiza: bo raz wściekał się że aż truchlałam ze strachu, drugi raz płakał jak dziecko.
 — A twoja pani?
 — Była jak marmur... a nawet gorzéj... bo marmur nie śmieje się...
 — To ona śmiała się z niego?
 — Śmiała... ale ten śmiéch... człowieka dreszczem przejmował.
 — Ależ to chyba wcielony szatan ta nasza pani?
 — Tego się właśnie boję.
 — I cóż się stało z biédnym markizem?
 — Umarł.
 — Umarł... z miłości?... cóż znowu?
 — Z miłości... i... kuli, którą sobie wpakował w samo serce.
 — Astarté, chyba żartujesz?
 — Całą rzecz zatajono; wspominano tylko o gwałtownym ataku apoplexyi — ale markiz zabił