Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/237

 — Nie lękaj się pani; jeszcze nie czas w którym węże zwykle usypiają.
 To mówiąc, Bruyére, lekkiém poruszeniem wyrwała się z rąk pani Perrine, któréj serce ścisnęło się na widok młodéj dziewczyny, niknącéj wpośród ciemnego sklepienia pieca.
 W téj chwili... ale już Bruyére tego nie słyszała, rozległ się znowu krzyk solońskiego orła... z tą różnicą że teraz już przenikliwy, wyraźny, zbliżony.
 — Drapieżny ptak... szkoda... to zła przepowie dnia,... drżąc szepnęła pani Perrine.
 I jakby myśl ta podwoiła jéj obawę o młodą dziewczynę, pochyliła się ku czarnemu otworowi pieca i zawołała:
 — Bruyére.... moję dziécię.... przemówże do mnie....
 — Szukam, proszę pani, wzdłuż sklepienia, wszędzie; ale nic znaleźć nie mogę....smutnie odpowiedziała młoda dziewczyna.
 — Byłam tego pewna... moja biedaczko!... rzekła pani Perrine.
 A potem przychyliwszy się w stronę wiatru, dodała pół głosem:
 — To szczególniejsza,... zdaje się że słyszę tentent zbliżających się koni.