Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/242

w gorączkowym i zgubném uniesieniu, bo jéj łkania połączyły się wkrótce z konwulsyjnemi wstrząśnieniami.
 — Ale... tego,... nie poznaje, tegom tu nie schowała,.... nagle zawołała pani Perrine.
 I położyła rękę na dosyć ciężkim, skórzanym woreczku, który, zapewne przesiąkły wilgocią, natychmiast pękł: wypadło z niego mnóstwo złotych pieniędzy.
 — Złoto!... z wzrastającém zdziwieniem zawołała pani Perrine.
 A potem dodała:
 — Cóż to znowu za pargamin?
 W rzeczy saméj u woreczka przywiązany był kawałek pożółkłego i widocznie z okładki jakiéjś staréj książki odartego pargaminu.
 — Ah! jest tu coś napisanego!... mówiła pani Perrine.
 — Czytaj pani!... o!... czytaj!... szepnęła Bruyére, któréj umysł już się wikłać zaczął wobec tak niespodzianych wypadków.
 Przy świetnym blasku księżyca, pani Perrine zdołała przeczytać co następuje:
 „Kuferek len i wszystko co to nim zawarte, należeć ma do matki mojéj córki, która o téj godzinie