Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/336

sługa, dostrzegł pana Beaucadet pompatycznie stąpającego po stopniach ganku.
 Mocno niezadowolony z tych odwiedzin, hrabia zbliżył się do wachmistrza i rzekł mu opryskliwie:
 — Czego chcesz?
 — Panie hrabio, poważnym i wzruszonym głosem rzekł Beaucadet, wielkie zaszło nieszczęście.
 — Co za nieszczęście?
 — Byłem na folwarku Grand-Genévrier w celu wybadania dziewczyny zwanej Bruyére, a podejrzanéj o dzieciobójstwo.
 — I cóż?
 — Nieszczęśliwa musiała być winna,... bo skoro tylko postrzegła ranie i moich ludzi... natychmiast w staw się rzuciła...
 — Wielki Boże!! — zawołał hrabia.
 — I utonęła... dokończył Beaucadet.
 — O!... to okropne! przejęty zgrozą mruknął pan Duriveau, w obu dłoniach twarz ukrywając.
 — Przybyłem panie hrabio, zaczął znowu Beaucadet, w celu...
 — Dobrze... zostaw mię.
 — Ale, panie hrabio...
 — Zostaw mię, powiadam.