Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/376

 — Mój dobry, mój zacny i kochany panie, pan mi zabijesz męża... nasze meble... ja panu podyktuję... to niedługo potrwa.
 — W rzeczy saméj, powiedział woźny, widząc że słońce już zachodzi i przypominając sobie że ma do przebycia przeszło dwie mile pustych wrzosów i jodłowego samotnego lasu, mogących łatwo ukrywać w sobie strasznego Bambocha — w rzeczy saméj... na piątek muszę tu powrócić... poczekam więc z obejrzeniem mebli; zawsze jednak spiszę je; no, dyktuj pani?
 — Mamy jeszcze weselną szafę, z ciężkiém westchnieniem rzekła poczciwa kobiéta.
 — Orzechową?
 — Tak jest, mój godny panie... ah! jakże pan jesteś dobry i...
 — Cóż daléj?
 — Mamy dzieżę do chleba.
 — Ah! dobrze: nową czy starą?
 — Już dwanaście lat służy nam.
 — Co więcéj?
 — Biały drewniany stół i dwa stołki.
 — Potém?
 — Łóżko.
 — Łóżko, prawo wam zostawia... co więcéj?