Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/384

znalazła gdzie robotę, to ci nawet i na chleb nie starczy.
 — Prawdo.
 — Cóż począć?
 — Mój Boże!... ja nie wiem.
 — Jednakże, — z pewnym rodzajem bolesnéj niecierpliwości, i po dosyć długiem milczeniu rzekła znowu dzierżawczyni: niepodobna ścierpiéć aby dwoje starych biedaków, bez żadnéj winy, tak od razu, znalazło się bez schronienia, bez chleba; nie, nie... tego ścierpiéć niepodobna.
 — I któżto nie ścierpi tego, moja żono?
 — Ja nie wiem, ale świat nie powinien opuszczać biédnych boskich stworzeń.
 — Tak to mówią wszyscy nieszczęśliwi, moja biédna żono.
 — Prawda; z gorzką boleścią rzekła dzierżawczyni; żyj jeżeli możesz, umieraj jeżeli chcesz, oto nasze przysłowie.
 — Oj! zapewne że tak. Bo i komu się użalić? i na kogo?... na pana hrabiego?... wszakże on jest w swém prawie... nie nasza wina że mu płacić nie możemy, ale téż i nie jego.
 — Za nadto nam podwyższył dzierżawę.
 — Mogliśmy byli nic podpisywać kontraktu.