Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/411

 — Dobrymi? ludzkimi? powtórzył mocno zdziwiony Klaudyusz — to chyba nie idzie tu o hrabiego Duriceau... o twojego ojca...
 Wyrazy twojego ojca, z okropną ironią wymówił wykradacz.
 — Owszem, idzie o hrabiego Duriveau, mojego ojca.
 — I o wice-hrabiego, twojego brata?
 — I o wice-hrabiego, mejego brata.
 — Bądź zdrów... już przesiąkłeś liberyą, już cię służba popsuła...
 To powiedziawszy wykradacz nagle chciał się oddalić.
 Marcin zatrzymał go, i rzekł smutnie wzruszonym głosem:
 — Zbyt srogi jesteś dla mnie, Klaudyuszu.
 — Boś nikczemny... bo się usuwasz od słusznej sprawy, bo już niema w tobie nic męzkiego... bo może zechcesz mi wychwalać cnoty hrabiego Duriveau, twojego ojca, i niewinną łagodność wicehrabi, twojego brata.
 — Nie znam człowieka tyle samolubnego, tak przykrego i chciwego, tak dumnego jak hrabia Duriveau — krótko i surowo powiedział Marcin.
 Wykradacz poruszył się zdziwiony.