Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/480

 — Odpowiesz ty! czy nie? — gniewnym głosem zawołał handlarz, zniżając się ku mnie i wstrząsając za ramię.
 Przelękły, uciekłem się do kłamstwa.
 — Pan wypędził mię, — rzekłem drżącym głosem.
 — Dla czego?
 — Bo.... bo.... byłem leniwy.
 Handlarz nie spuszczał mię z oka; domyślił się zapewne że kłamię, gdyż z powątpiewaniem mówił daléj:
 — Limousin wypędził cię boś leniwy? to szczególna, on się przedemną nigdy na twoje lenistwo nie użalał zresztą, już go od pięciu czy sześciu miesięcy nie widziałem, dodał z namysłem; potem mówił znowu:
 — To z ciebie teraz łajdak, leniuch?
 — O nie! — zawołałem.
 — No, to dla czegóż cię twój pan wypędził?
 Nie umiałem odpowiedzieć.
 Po dosyć długiem milczeniu w ciągu którego handlarz bacznie mi się przypatrywał, rzekł on znowu:
 — Cóż się z tobą stanie?
 — Nie wiem.
 — Czy masz rodziców?
 — Nie mam ani ojca, ani matki....
 — Gdzieżeś był nim się dostałeś do Limousina?
 — Nie wiem.