Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/484

dził zapewne p kładkach, bo głos jego zdawał się oddalać.
 Po dwu lub trzygodzinnej podróży, osioł nagle zatrzymał się.
 Usłyszałem brzęk gwałtownie poruszonego dzwonka, i po upływie kilku chwil jakiś gruby i zakatarzony głos opryskliwym tonem zapytał:
 — Kto tam? kto się dobija o tak późnéj godzinie?
 — Ja... Matko major, — odrzekł la Levrasse, bo donośny i silny głos na który odpowiadał, był głosem kobiéty.
 — Tak, to ja, moja starucho, — powtórzył la Levrasse.
 — Co za ja?
 — Ależ ja, ja, twój mąż, — zawołał rozgniewany la Levrasse, — czy nie poznajesz mnie?
 — Do pioruna! to ty? któż u djabła mógł się ciebie spodziewać w taką słotę;... oba z twoim Lucyperem wyglądacie jak dwie kupy śniegu. Zaraz, zaraz schodzę, mój chłopcze...
 Wkrótce usłyszałem przeciągły łoskot otwierających się ciężkich wrót; osioł szedł ostrożnie, bośmy zstępowali po spadzistéj pochyłości, nakoniec zatrzymał się.
 Znowu dał się słyszéć głos handlarza.
 — Przynieśno mi światła do izby włosów.
 — A to na co? wszak i twoja izba gotowa, — odrzekł gruby głos.