Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/489

 — Nie mogę... już nie mam siły; odrzekł głos bolejący.
 — Raz, dwa, chcesz czy nie chcesz?
 — Ale kiedy wam powiadam, że skoro długo głową do nóg dotykam, to się duszę! — odpowiedziało dziecię.
 — Ja cię tu zaraz nauczę dusić się, — znowu grzmiącym głosem zawrzasła kobieta.
 I zaraz usłyszałem, za przepierzeniem potężne i szybkie razy, którym towarzyszyły jeszcze głośnjejsze klęło i lżyło.
 — A teraz czy będziesz mi się ginął?
 — Bijecie mię tak mocno... spróbuję; odpowiedziało dziécię, dzwoniąc zębami.
 — No, dosyć tej gadaniny, wyginaj się... groźnie zawołała kobieta.
 Nastało chwilowe milczenie.
 Wkrótce kobieta rzekła tryumfująco:
 — Widzisz Bamboche! niegodziwcze! że cię tylko lenistwo dusiło.
 W chwili gdy to powiedziała, dziecię dostało gwałtownego kaszlu, konwulsyjnego, ciężkiego, który przerywało jakieś duszące gwizdanie; rzekłbyś że to dziécię zadławi się.
 — Ah! udajesz że się dusisz, zawołał gruby głos; czekaj, czekaj, zaraz ty mi zaśpiewasz tak głośno aż ci się gardło wyczyści!