Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/517

przez dzień uzbieraną miewaliśmy sute wieczerze... Widzisz więc, że kaleka miał słuszność?
 Z kolei, mocno zakłopotany niewiedząc co Bambochowi odpowiedziéć, zamilkłem.
 On skupiając swoje wspomnienia, mówił daléj:
 — Potém prawił mi o kobiétach! rzekł Barnboche, a oczy jego przedwczesnym ogniem zabłysły.
 — O kobiétach? — naiwnie zdziwiony powtórzyłem.
 — A tak! o swoich kochankach, które bił a one mu jeszcze za to płaciły.
 Nie rozumiałem, ale obawiając się nowych szyderstw mojego towarzysza, rzekłem mu:
 — Nakoniec... porzuciłeś... tego żebraka?
 — Obu nas aresztowano.
 — Kto taki?
 — Żandarmi.
 — A za co?
 — Kalece powiedzieli za co... ale mnie nie; zamknięto nas w stodole i nazajutrz odprowadzić miano do miasta. W nocy obudziłem się, postrzegłem że kaleka przebija ścianę i chce uciec beze mnie. Powiedziałem mu że skoro mię z sobą nie weźmie, narobię krzyku. Zląkł się; ja dopomogłem mu i oba uciekliśmy... Kiedyśmy już byli daleko, rzekł: Słuchaj-no. ty mi zawadzasz; przez ciebie poznają mię — i tak silnie ugodził mię kijem w głowę, żem padł bez zmysłów. Sądziłem że mię zabił, ale twardy