Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/641

pana nie znałem! jeszczem nic wiedział jakiś pan dobroczynny!
 — Idź, idź mój przyjacielu, — skromnie i ze skruchą pan mój odpowiedział, — więcéj jeszcze chciałbym uczynić.
 Podczas gdy oberżysta pospieszył przygotować wiktuały, la Levrasse rzekł do matki Major:
 — Podaj mi worek.
 — Oto jest.
 — Czy jest tu wieniec?
 — Jest wszystko...
 — Dobrze, — powiedział la Levrasse; — każ koniom dać owsa, a jak zjedzą...
 Nie mogłem dosłyszéć co matce Major jeszcze rzekł do ucha, ale ona odpowiedziała:
 — Zgoda, tak będzie lepiej.
 — A więc, — mówił znowu la Levrasse, — za godzinę... tam.
 — Za godzinę tam, odpowiedziała matka Major.
 Wtedy obracając się do mnie, pan mój dodał:
 — Słuchaj, Marcinie, weź ten worek w jednę rękę... a koszyk weźmiesz w drugą.
 I dał mi stary zielony worek płócienny, bardzo lekki, chociaż dosyć wypchany.
 Bamboche pozostał na straży przy człowieku-rybie; żałowałem że mnie dano polecenie, które byłoby zbyt przyjemném mojemu towarzyszowi, bo widziałby natychmiast Baskinę. Oberżysta przyniósł