Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/659

wielkie łzy spłynęły po jéj jagodach, usta zadrżały, i miłym ale osłabionym głosem rzekła:
 — I ty nie kłamiesz?
 Na chwilę zmieszany jéj niewinném spojrzeniem, w którém naraz można było wyczytać nadzieję i bolesne niedowierzanie, zawahałem się, ale wnet rozczulonym głosem odpowiedziałem:
 — Nie, nie kłamię.
 Baskina poznała zapewne moje wahanie się; bo silnie wpatrując się we mnie, znowu rzekła:
 — Nie kłam... widzisz? boby Najświętsza Panna płakała...
 Pierwszy raz usłyszałem o Najświętszéj Pannie; mimo to jednak odparłem nieustraszony;
 — Nie... ja nie kłamię!
 — Obaczę mojego ojca... jeżeli to wypiję? nie spuszczając ze mnie oczu powtórzyła Baskina.
 — A tak, tak!... — odpowiedziałem.
 — Dawaj... rzekła.
 I za jednym pociągiem wypiła to co jéj podałem.
 Od téj chwili już mi nieco ufała, i bez ustanku zapytywała kiedy znowu ujrzy ojca?
 Rady i przykład Bambocha, obawa złego obejścia, potrzeba ukrywania lub usprawiedliwiania błędów moich przed okrutnymi nauczycielami moimi, już mię były oswoiły z kłamstwem; łatwo więc potrafiłem oszukać niewinną Baskinę czyniąc jéj codzień nadzieję i każąc cierpliwie oczekiwać przyby-