Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/707

 — A ja... uduszę cię... jeżeli wyjdziesz... Nie chcę aby cię pajaco dotykał i tak lubieżnym wzrokiem spoglądał na ciebie, — mruknął za inną jakiś głos gniewny i przytłumiony.
 Obejrzałem się.
 Był to Bamboche, blady jak ściana; gniew i zazdrość twarz mu zmieniły.
 — O! Boże!.... czyż to moja wina wszak tak jest w roli, — rzekła truchlejąca Baskina obracając się w stronę kryjówki Bambocha.
 — Fora!... fora!... scena pajaca z Baskiną! — wrzeszczały niecierpliwe tłumy.
 — Zabraniam ci tego, — powtórzył Bamboche, i uchyliwszy nieco zasłony, okropne spojrzenie rzucił na Baskinę, — czy rozumiesz mię?
 I znikł.
 — Nie powtórzę tej sceny, — rzekło mi po cichu biedne stworzenie ze łzami w oczach, a potém dodała:
 — Idz-że, powiedz mu, niech się nie gniewa...
 Czyniąc zadosyć nieustającym wrzaskom tłumu, la Levrasse uradowany powodzeniem swéj pensyonarki, wdrapał się na przedteatrnlne deski i zbliżywszy się do Baskiny rzekł jéj zcicha:
 — Publiczność niecierpliwi się... nuże!... o czém myślisz?... daléj, żywo, powtórz scenę!
 — Nie, — śmiało odparła Baskina.
 I cofając się chciała wyjść za improwizowane kulisy.