Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/743

 — Weźno jeden rulon, — powiedział Bamboche.
 Wziąłem więc na los szczęścia, na trzy cale długi rulonik, starannie papierem obwinięty, z jednéj strony opieczętowany, z drugiéj zaś tylko założony.
 — Rozwiń, — rzekł mi Bamboche.
 Odwinąłem papier i zawołałem:
 — Złoto!
 — Złoto! — powtórzyła Baskina, — wszystko złoto!
 — Weź drugi, — coraz bardziéj tryumfując powiedział Bamboche.
 Oddałem Baskinie rulon który trzymałem, a wziąłem drugi.
 — Znowu złoto! — rzekłem.
 — Zawse złoto, — rzekł promieniejący Bamboche, — zawsze złoto... Byłoby tego do jutra... Wszystkie te rulony są pełne złota. Nie miałem czasu policzyć; ale będzie tu może piętnaście albo dwadzieścia tysięcy franków!!
 — Piętnaście lub dwadzieścia tysięcy franków! — powtórzyłem zdumiony.
 Nagle Baskina patrząc na rulon który trzymała w ręku, tak głośnym wybuchła śmiechem, żeśmy obaj z Bambochem zawołali:
 — Z czegóż się tak śmiejesz?
 — Ah! to mi dopiéro figiel... — z wzrastającą wesołością powtórzyła Baskina. — Wiész ty Bambochu jakie to twoje złoto?... To tylko ołów... patrzaj...