Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/756

 — Otóż... i ptak milczy... — z żalem rzeki Bamboche, szkoda, Boskino? — nieprawdaż?
 Towarzyszka nasza nie zaraz odpowiedziała.
 — Czy ty śpisz... Baskino? — spytał Bamboche.
 — Nie... — łagodnie odpowiedziała, — ja płaczę...
 — A to czego?
 — Nie wiem... Nic mię nie boli, jestem owszem bardzo szczęśliwa... obok was... Alem przypomniała sobie ojca... matkę... siostry; i zapłakałam... niechcący... i... to mi ulżyło...
 Sądziłem że Bamboche wyśmieje lub wyłaje Baskinę: omyliłem się; bo rzekł do niéj wzruszonym głosem:
 — Płacz, kiedy tak chcesz... to czasem lepsze... jak śmiech... a potém...
 Bamboche nie dokończył, bądź że był zbyt mocno wzruszony, bądź że to wzruszenie ukryć chciał przed nami.
 Znowu przez jakiś czas wszyscy milczeliśmy.
 Bambochc piérwszy przerwał to milczenie, mówiąc:
 — Baskino.... jeżeli już nie płaczesz, to zaśpiewaj nam cokolwiek... kiedy już ptak nie śpiéwa.
 — I owszem, — odrzekła Baskina, — ale co?
 — Co ci się podoba.
 Biédna dziewczynka mogła tylko wybrać, w kilku rozwiozłych lub sprośnych śpiewkach; bo innych wcale nie znała.