Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/777

 — No to będziesz jadł co innego;wszak tu mamy co jeść. Zresztą... to była moja potrawa.
 Oburzony Bamboche nagle się poruszył, i mruknął:
 — Ha!... smarkaczu... czekaj!
 Baskina i ja trąciliśmy go łokciami. — Zamilkł.
 Wtém zdziwiony i rozgniewany wicehrabia zawołał:
 — Co widzę! czemu tu nie ma śmietany?
 — Wiesz przecie Scypionie że chorujesz od śmietany, i dlatego nie wzięliśmy jej z sobą — powiedziała guwernantka.
 — Ja koniecznie chcę śmietany.
 — Ależ...
 — Powiadam że chcę koniecznie!... Niech zaraz przywiozą śmietany!
 A że guwernantka sprzeciwiała się temu żądaniu, pan wicehrabia poczerwieniał, i jak każde zepsute dziecię, takim się uniósł gniewem, że omal niedostał konwulsyj.
 Wtedy guwernantka rzekła jednemu z lokajów:
 — Pan Scypio może zachorować z tak wielkiego gniewu; weź powóz i pojedź natychmiast po śmietanę.
 — Ja ci tu zaraz... dam śmietany... łotrze! — znowu mruknął Bamboche, mimo żeśmy go pilnowali.