Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/842

 — Nie chciałem przebudzać cię, z żalem rzekł mi Klaudyusz Gérard — ale stało się, próbuj, może nanowo zaśniesz.
 — Dziękuję panu, już dosyć spałem... jeżeli pan masz mi co do rozkazania, słucham... jestem gotów.
 I stanąłem na równe nogi.
 — Nie, moje dziecko, teraz muszę dopełnić smutnego obowiązku...
 — Wykopać grób dla téj biednéj młodéj damy? rzekłem.
 — Któż ci to powiedział? — zapytał mię zdziwiony.
 — Wczoraj — spuszczając oczy odrzekłem, — kiedyś mię pan zamknął w małéj budce, a sam pobiegł szukać moich towarzyszy, widziałem jak przyszła tłusta jéjmość, która się o pana pytała i słyszałem co panu mówiła skoro powróciłeś.
 — Dobrze... teraz rozumiem... no! tak mój synu, pójdę kopać grób.
 — Chciéj pan zabrać mię z sobą... pomogę panu, a wreszcie wolę pójść z panem niż sam tutaj zostać.
 — Zgoda, — z melancholijnym uśmiechem odpowiedział Klaudyusz Gérard. Ponieważ jakiś czas przynajmniéj podzielać masz los mój, dzień dzisiejszy będzie dla ciebie próbą, początkiem. No... chodź.
 Klaudyusz wziął z obory motykę i rydel.
 — Czy mam nieść za panem te narzędzia?