Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/92

 — To zakrawa na fantastyczność! zawołał: Scypio wtykając lornetkę między obie powieki.
 Właśnie gdy hrabia miał zamiar spuścić się pod ziemię, odgłos licznych i zewsząd zbliżających się kroków, zwrócił uwagę jego i innych widzów téj sceny; stojąc więc nieporuszony jedną nogą wewnątrz a drugą zewnątrz jaskini, hrabia postrzegł nadciągających rozmaitemi drogami ku ugorowi około trzydziestu wieśniaków, nędznie ubranych a uzbrojonych w widły, cepy, kosy i ogromne pałki.
 Gdy te rozmaite gruppy się zeszły, ludzie zdający się im przewodniczyć, skoro się tylko dostrzegli, wszczęli między sobą następującą rozmowę:
 — I cóż?
 — Nic... a wy?
 — I my nic, a przejrzeliśmy najmniejszy nawet krzaczek.
 — A my każde drzewo, bo nawet gałęzie, jakbyśmy na wiewiórki polowali.
 — A my zaglądaliśmy do każdego dołu.
 — A przecież nic... i nic.
 — Może ojciec Lancelot, który wprost za panem Beaucadet swoich poprowadził... był szczęśliwszym; może on schwycił zbójcę.