Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/974

kiem i uprzejmością. Potém fizjonomia jego stała się znowu nieruchomą.
 Posługacz sklepowy przystąpił k,u temu nowemu gościowi i spytał od niechcenia:
 — A co ci podać mój zuchu?
 — Karafkę wódki... — zwolna odparł mój sąsiad, i zdało mi się że mówił to chrapliwym, zupełnie odmiennym głosem.
 — Czy chcesz kieliszek mały? zapytał posługacz.
 — Chce karafkę wódki i płace za nią... odrzekł sąsiad, poczém z największą flegmą sięgnął do kieszeni od kamizelki i wydobył kilka sztuk złota, wziął jedne i rzucił ją na ceratę stół pokrywającą.
 Zdziwiony posługacz zrazu spojrzał na tego człowieka, wziął piéniądz i przypatrywał mu się z niedowierzaniem, wywołaném zapewne nędzną powierzchownością przybylca.
 — Idź do kantoru... i brzęknij tym piéniądzem... — rzekł tenże ciągle niewzruszony, jakby go zgoła nie obchodziło krzywdzące podejrzenie posługacza.
 Ten, niekoniecznie przywykły do delikatności, istocie poszedł do kantoru; gospodarz szynku kilka razy brzeknął złotym piéniądzem; poczém posługacz wrócił przynosząc go, i rzekł:
 — Dobry...
 — No, to daj mi karate wódki — zwolna i chrapliwie odparł mój sąsiad.