Strona:PL Sue - Milijonery.djvu/85

 — Tém lepiéj, znasz teraz moje propozycyje, a ja się nie cofam, kochanko!
 — Jeszcze raz, proszę natychmiast wychodzić!
 — Dobrze, dobrze, idziemy, moja Lukrecyo! lecz zostawiam ci tydzień czasu namysłu, — dodał nieznajomy oddalając się ku drzwiom.
 Jednakże, zatrzymał się jeszcze na progu, i powiedział:
 — Nie zapomnij mego nazwiska, moje dziecię: kommendant de la Mirandière; pani Jourdan zna mój adres.
 I wyszedł.
 — Ah! chrzestna matko, — zawołała dziewica wracając do choréj i ściskając ją powtórnie z całém wylaniem wdzięczności, — jakeś ty mnie broniła! jak twoje serce przemawiało za mną!
 — Tak, — sucho odpowiedziała chora, wyrywając się nagle z uścisków swéj chrzestéj córki, — tak, ale ziemi pięknem! cnotami, zamiast wszystkiego mieć podostatkiem, my z głodu umieramy.
 — Ale moja matko...
 — Dobrze, dobrze, dosyć już o tém, —