Strona:PL Sue - Milijonery.djvu/96

twój los tak odważnie i wesoło. Więc ty... powiédz mi szczerze.... uważałeś się.... i uważasz się zawsze być szczęśliwym?
 — Bardzo szczęśliwym.
 — Na prawdę?
 — Dla czegóż miałbym cię zwodzić? Spojrzyj na mnie, mój ojcze; czy ja to wyglądam smutny albo zmartwiony jak każdy inny człowiek niezadowolony ze swego losu?
 — Bo téż ty masz taki rzadki, nieoceniony charakter.
 — O! nie zawsze, bo gdyby mi, na przykład żyć przyszło z tym obrzydłym kurczyworkiem, panem Ramon, zrobiłbym się nieznośnym, niepohamowanym, wściekłym!
 — Ale cóż ty masz, przeciw temu biédnemu człowiekowi?
 — Co ja mam przeciw niemu? Zawzięty i mściwy żal za pięciodniowe męczarnie!
 — Męczarnie?
 — A cóż to jest, kochany ojcze, mieszkać w obszernym domu, tak nagim, tak zniszczonym, tak zimnym, tak ponurym, że obok niego grób wydałby się przyjemném i wesołém mieszkaniem. A potém, widziéć w tym wielkim grobie, przesuwające się jak dwa cienie, dwie