Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1006

raz naturę tych stosunków, będziemy wiedzieli, co dalej począć.
 — Podzielam zdanie pani, ale, jakże sobie postąpimy?
 — O! czekając na coś lepszego, wrócimy do środka, któregośmy już wczoraj użyli. Najprościej i najlepiej jest śledzić ich kroki, tylko, że czynić to trzeba z większą ostrożnością. Chwila, o której z domu wychodzą, ułatwia nam nasze przedsięwzięcie. Jeśli środek ten okaże się niedostatecznym, udamy się do innego.
 — Być może, że lepiejby było, nie chcąc zbudzić ich podejrzenia, ażebym ich sam tylko śledził.
 — Rzeczywiście, panie, a jeśli się panu nie powiedzie, wtedy ja będę próbować.
 Dwa lekkie uderzenia do drzwi salonu przerwały dalszą rozmowę.
 — Proszę wejść — zawołała pani d’Infreville.
 Poczem wszedł służący hotelu z listem w ręku, mówiąc:
 — W tej chwili przyniesiono ten list do pani.
 — Skąd?
 — Nie powiedział tego człowiek, który go przyniósł i zaraz się oddalił.
 — Dobrze — odpowiedziała Walentyna, odbierając list od służącego. Następnie zapytała pana de Luceval — czy pan pozwoli?
 Ukłonił się w miejsce odpowiedzi; Walentyna odpieczętowała pismo, i ujrzawszy podpis zawołała:
 — Florencja!... list od Florencji!
 — Od mojej żony! — powtórzył z równem zdziwieniem pan de Luceval.
 I oboje spojrzeli na siebie ze zdumieniem.
 — A skądże ona wie o pani mieszkaniu?
 — Nie domyślam się tego wcale...
 — Czytaj pani, czytaj. Na miłość Boską!
 Pani d’Infreville przeczytała, co następuje:
 „Ukochana moja Walentyno, dowiedziałam się, że je-