Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1027

przyjaciel Michała podjął się wyratowania reszty moich należytości i wydobył stąd piętnaście tysięcy. Fundusze te ulokowano bezpiecznie. Postanowiliśmy ruszać z nich jak najmniej, dopóki nie zarobimy owych czterdziestu tysięcy potrzebnych do zdobycia naszego raju.
 — Zarobić! Jakże mogliście mieć nadzieję zarobić tak znaczną sumę?
 — O! mój Boże! pracując, kochana Walentyno — rzekła Florencja uroczystym głosem — pracując z gorliwością i zapałem.
 — Ty! pracować, Florencjo — zawołała Walentyna składając ręce ze zdumieniem, — ty pracować? Michał także?
 — I Michał także, moja przyjaciółko, tak jest, pracowaliśmy też niemal dzień i noc, podejmując się najśmieszniejszych rzemiosł w świecie, i to przez lat kilka.
 — Ty... i Michał... zdolni takie obrać postanowienie?
 — Jakto, ciebie to dziwi?
 — O mój Boże! dziwi mnie to nadzwyczajnie!
 — Ależ, Walentyno, przypomnijże sobie, jakeśmy oboje z Michałem byli leniwi.
 — Właśnie to lenistwo najwięcej mnie zastanawia.
 — Przeciwnie.
 — Jakto przeciwnie?
 — Nie inaczej. Pomyślże jakim to bodźcem, jaką podnietą jest lenistwo!
 — Lenistwo, lenistwo?
 — Ty nie pojmujesz, jaka odwaga, jaki zapał budzą się w tobie, kiedy wieczorem po skończonym w ciężkiej pracy i niedostatku dniu, możesz sobie powiedzieć: Oto jeszcze jeden krok zbliżający mnie do swobody, niezawisłości, spoczynku i rozkoszy pędzenia życia bez pracy! Tak, Walentyno, tak. Samo nawet utrudzenie, jakiego wówczas doświadczamy, nasuwa ci myśl jeszcze rozkoszniejszą, myśl niewypowiedzianego szczęścia, jakiego później kosztować się będzie; o! mój Boże, jest to na małą