Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1049

 — O mój Boże, mój Boże! — lamentowało biedne dziewczę.
 — Tak, ty mnie nie oszukasz, ja ci już jestem ciężarem. Dzień, w którym zagwożdżą moją trumnę, będzie dla ciebie dniem wesela, ale też i dla mnie, gdyż wtenczas już nie będę cierpiała.
 Marieta otarła łzy, które jej wycisnęły słowa matki chrzestnej, zbliżyła się do niej i rzekła serdecznie:
 — Twoja noc ostatnia była tak przykra, iż miałam nadzieję, że dzień będzie znośniejszy i że się podczas mojej nieobecności przedrzemiesz, kochana matko.
 — Czy cierpię, czy zdechnę, tobie to wszystko jedno, największą twoją przyjemnością jest chodzić po ulicach miasta.
 — Wyszłam dzisiaj zrana, bo wymagała tego konieczna potrzeba, zanim jednak wyszłam, prosiłam panią Justin, żeby...
 — Prędzej śmierć wolałabym zobaczyć, jak to stworzenie, dlatego też mi ją tak często nasyłasz.
 Marieta uśmiechnęła się gorzko, lecz, nie odpowiadając na te wybuchy złego humoru chorej, rzekła spokojnie.
 — Mam matce rękę obwiązać?
 — Nie, godzina ku temu już przeszła.
 — Bardzo żałuję, że się spóźniłam, ale niech mateczka pozwoli teraz zawiązać.
 — Zostaw mnie w spokoju.
 — Ale, kochana matko, rana się pogorszy.
 — Do tego ty tylko dążysz.
 — Ależ, matko chrzestna!
 — Nie zbliżaj się do mnie.
 — Ja poczekam — odrzekło dziewczę, wzdychając, a potem dodała: — prosiłam panią Justin, aby przyniosła matce mleka, tu jest, czy mam je rozgrzać?
 — Mleko i nic jak mleko, zawsze mleko. Lekarz mi