Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1051

 — Ja tych pieniędzy już nie posiadam, mam tylko jeszcze kilka sous.
 — Gdzie się podziały te dwadzieścia sous, w tej chwili mi się wytłumacz!
 — Ja, ja nie wiem, może mi wypadły z woreczka — tłumaczyła się Marieta, robiąc sobie wyrzuty, iż wydała je na wymianę listów z Ludwikiem.
 — Rumienisz się, a zatem kłamiesz.
 — Przysięgam, że...
 — Ha, ha — śmiała się ironicznie chora — kiedy ja tu głód cierpię na łożu boleści, ty sobie przysmaczki kupujesz.
 — Ja? o mój Boże!
 — Idź, nie pokazuj mi się na oczy — wołała chora rozgoryczona ciągłemi cierpieniami i okrutnym losem, który ją od dzieciństwa prześladował, a w najwyższym stopniu rozdrażniona dodała:
 — Tak mnie tem mlekiem traktujesz, może co do niego dodałaś, ja ci ciężarem jestem.
 Na to więcej nierozumne jak srogie oskarżenie, Marieta zdrętwiała, i cofnęła się z przerażenia, a nie mogąc się już utrzymać, wybuchła głośnym płaczem i poddając się mimowolnie wzruszeniu, rzuciła się na chorą matkę chrzestną, objęła ją swemi ramiony a okrywając ją pocałunkami szeptała:
 — Matko! matko! Ta serdeczna protestacja przeciw oskarżeniu, która tylko w tak schorzałym umyśle powstać mogła, oprzytomniała chorą; rozgoryczenie ustąpiło, i przyszła refleksja, a czując gorące łzy na swojej twarzy, usiłowała przycisnąć Marietę do piersi, mówiąc rozczulona:
 — Dziecko moje, jakaś ty nierozsądna, przecież ja to żartem powiedziałam.
 O ironjo losu! żart wobec takiej okropnej nędzy.
 — Rzeczywiście, matko — odpowiedziała Marieta — nie powinnam słów twych brać na serjo.