Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1061

 — Wszak przewidywałem, że ten list bardzo panienkę boleśnie dotknie.
 Marieta nic nie odpowiedziała.
 — Dziecko moje — mówił starzec dalej — uspokój się, nie drżyj tak, ot napij się wody.
 Lecz Marieta nic nie słyszała, patrząc kurczowo przed siebie szeptała:
 — O skończyło się! Żadnej nadziei już, to było zanadto szczęścia, szczęście nie dla mnie przeznaczone, jestem, jak moja chrzestna matka. A tłumiąc łkanie dodała z wyrazem, który się nie da opisać:
 — Skończyło się!...
 — Dziecko — rzekł starzec, mimowoli wzruszany tą cichą rozpaczą — utul się w żalu!
 Słowa te obudziły dziewczynę z odrętwienia. Ocierając łzy, rzekła już silniejszym głosem:
 — Dziękuję panu.
 Potem pozbierała skrzętnie rozrzucone pod stołem kawałki podartego listu. Widząc to starzec rzekł pełen obawy.
 — Na co to chować te kawałki, które w panience wzbudzać będą tylko bolesne wspomnienia.
 — Grób przyjaciela wywołuje nietylko bolesne, lecz i drogie wspomnienia minionych szczęśliwych chwil.
 Włożywszy kawałki w kopertę, schowała je znów za gors i odchodząc rzekła:
 — Dziękuję panu za wyświadczoną mi przysługę, dodając nieśmiało: Pomimo, że na list ten żadnej odpowiedzi nie potrzeba, to jednak muszę panu wynagrodzić fatygę.
 — A więc dziesięć sous, tak jak za list — przerwał starzec Mariecie i bez najmniejszego wahania przyjął zapłatę, chowając ją z chciwością i mówiąc: — do widzenia, moje dziecko, daj Boże, aby przyszłe nasze spotkanie mniej smutnie wypadło.
 — Daj Boże! — odrzekła z rezygnacją Marieta, od-