Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1071

tak miała zakończyć, jak inne, nie byłoby to lepiej, żeby się to zaraz stało?
 Przez kilka chwil odźwierciadlała się w wychudzonych rysach chorej wewnętrzna walka, którą biedaczka sama ze sobą staczała, mając oczy ciągle jeszcze zwrócone na złoto, nagle zamknęła oczy, jakby chciała zażegnać pokusę, mówiąc ostro do Komandora:
 — Wynoś się pan i zostaw mnie w spokoju.
 — Co? pani nie zgadza się na moją propozycję?
 — Nie.
 — Czy tylko pewno?
 — Jak najpewniej!
 — Dobrze, zabieram luidory.
 — Niechaj piekło pochłonie pana wraz z luidorami. Zatrzymaj je sobie, ale przedewszystkiem opuszczaj ten pokój. Nie na to ja Marietę wychowałam, aby za moją namową miała się stać występną. Wołałabym raczej z nią dziś jeszcze umierać.
 Jeszcze pani Lacombe nie domówiła tych słów, kiedy Marieta z oburzeniem i do łez poruszona wpadła do pokoju, obejmując matkę chrzestną za szyję mówiła:
 — Matko, ja wiedziałam, że mnie kochasz, jak własną córkę.
 Poznając zaś w Komandorze tego, który ją tak natrętnie ścigał oczami u pani Jourdan, rzekła z pogardą.
 — Proszę w tej chwili opuścić ten pokój.
 — Ależ, moja śliczna...
 — Stałam pode drzwiami i całą rozmowę pana z matką moją słyszałam.
 — Tem lepiej, zna panienka moją propozycję, a ja nic nie cofam, moja piękna.
 — Jeszcze raz pana wzywam, abyś w tej chwili opuścił ten pokój.
 — Dobrze! dobrze! już idę, mała Lukrecjo, ale daję osiem dni czasu do namysłu — mówił Komandor opuszczając pokój. Na progu zaś jeszcze dodał: