Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1111

 — Pan ją zamordowałeś.
 — Ja? wielki Boże!
 — Jeżeli nie żyje, to pan mnie będziesz musiał utrzymywać.
 — Marieta... nie żyje... to niepodobna... Pani, ja pobiegnę po lekarza... ręce jej są zimne jak lód... Marieto! Marieto... Boże! mój Boże! ona mnie nie słyszy.
 — W takim stanie znajduje się od dzisiejszej nocy, tylko twój list sprowadził to nieszczęście.
 — Mój list?... jaki list?
 — Tak, teraz się pan będzie wypierał, ona mi wszystko wyjawiła.
 — Cóż mogła pani wyjawić?
 — Że pan już widzieć jej nie chce, że ją pan opuścił dla innej. Takimi są mężczyźni!
 — Przeciwnie, pisałem Mariecie, że...
 — Pan kłamie! — zawołała chora, która popadła w coraz większy gniew. — Ja powiadam, ona pański list, tak silnie w ręku trzyma! Od czasu kiedy wpadła w omdlenie, nie mogę go, wyjąć z jej ręki. Ile się biedaczka napłakała, to sam Bóg tylko wie, wynoś się z pokoju, nicponiu. Źle postąpiłyśmy, żeśmy odrzuciły propozycje tego pana. A jednak powiedziałam jej: Jesteśmy cnotliwe, zobaczysz, że przyniesie to nam błogosławieństwo. Błogosławieństwo to długo nie kazało na siebie czekać, ona umiera, a ja zostanę na ulicy bez dachu i chleba, gdyż za czynsz, który jesteśmy dłużne, zabierą nam wszystko. Na szczęście mam jeszcze cokolwiek węgli w zapasie, a te mnie wybawią od wszystkiego.
 — To okropne — zawołał Ludwik ze łzami w oczach. — Lecz przysięgam pani, że jesteśmy ofiarą okropnej pomyłki. Marieto! Marieto! przyjdź do siebie! to ja, Ludwik.
 — Pan ją chcesz na miejscu zabić — zawołała pani Lacombe, usiłując odepchnąć Ludwika od Mariety. — Widok pana przyprawił ją o śmierć.